اهمیت حضور بزرگان

به این معنا که هر چقدر تعداد سینماگران شاخص در جشنواره بیشتر باشد، این رویداد هنری جدی‌تر گرفته می‌شود و برعکس در دوره‌هایی که تعداد غایبان سرشناس زیاد بوده، جشنواره کمتر مورد توجه قرار گرفته است. نقطه اوج چنین مسأله‌ای را می‌شد در بیست و یکمین دوره برگزاری جشنواره فیلم فجر مشاهده کرد.سالی که تقریباً هیچ کارگردان مهمی در جشنواره فیلم نداشت. آن سال جشنواره کم‌رونق‌تر از همیشه برگزار شد. نه از صف‌های معروف جشنواره خبری بود و نه رسانه‌ها استقبال چندانی از فیلم‌ها به عمل آوردند. هر چند در این دوره از جشنواره‌ پدیده‌هایی چون «نفس عمیق»، «شب‌های روشن» و «رأی باز» ظهور کردند؛ فیلم‌هایی که شاید در حضور بزرگان چنان که باید دیده نمی‌شدند.فجر همیشه محل خوبی برای کشف پدیده‌ها بوده است. منتها رونقی که مد نظر برگزارکنندگان جشنواره است بدون حضور بزرگان، به دست نمی‌آید.در واقع شرکت توأمان فیلمسازان تازه نفس و سینماگران شاخص است که می‌تواند جشنواره فجر را به رویدادی حائز اهمیت تبدیل کند؛ نکته‌ای که باید مورد توجه هیأت انتخاب فیلم‌های بخش مسابقه سینمای ایران قرار بگیرد. یک فیلمساز برجسته حتی اگر فیلم‌ بدی هم ساخته باشد با حضورش در جشنواره، به رونق آن یاری می‌رساند. این مسئله‌ای است که مدیران اغلب فستیوال‌های سینمایی معتبر دنیا هم آن را رعایت می‌کنند. مثلاً یک فیلم بد از وودی آلن هم به هر حال فیلمی است  از وودی آلن و یک جشنواره رده A اروپایی، خود را از نعمت حضور چنین اثری محروم نمی‌کند. جشنواره بدون حضور بزرگان، نه گرمای چندانی خواهد داشت و نه جذابیت آن‌چنانی.مروری به دوره‌های گذشته فجر نشان‌دهنده این نکته است که تاکنون پیش نیامده، در سال‌های غیبت بزرگان؛ جشنواره نمره قبولی از سوی کارشناسان دریافت کرده باشد.